تا کنون افراد ناشنوا و کم شنوا هم در میان بیماران کرونایی بوده اند، که برقراری ارتباط بین آنان و کادر درمانی بیمارستان ها از ضروریات درمان محسوب می شود.
باید آگاهی لازم در میان اعضای کادر درمانی و بیماران ناشنوا و کم شنوا باشد که در مواجهه با این شرایط ، چه کاری انجام بدهند که اینگونه بیماران در مراکز درمانی دچار سردرگمی و مشکل نشوند.
درحال حاضر، خیلی از ناشنوایان و کم شنوایان از روش زبان اشاره برای صحبت کردن با دیگران استفاده می کنند و ممکن است که از روش گفتاری هم استفاده کنند اما ضمن آنکه کاملا به زبان گفتاری مسلط نیستند، شرایط سخت شنیداری مانند وجود سرو صدای مزاحم در محیط ، فاصله فیزیکی با فرد مقابل یا عدم توانایی در لب خوانی ( بدلیل وجود ماسک بر روی دهان اعضای کادر درمانی )، سبب می شود تا در برقراری ارتباط با کادر درمانی دچار مشکل شوند.
روش های مختلف مانند " وجود یک فرد رابط ( مجهز به مومات حفاظتی ) جهت ترجمه گفتگوها به زبان اشاره و برقراری ارتباط بین بیمار و اعضای کادر درمانی، نوشتن خواسته های دو طرف روی کاغذ، استفاده از ماسک های طلق دار ( برای لب خوانی ) " و یا هر راهی که کمک کند تا فرد کم شنوا یا ناشنوا، دسترسی کامل به سخنان مهم پزشک و کادر درمانی داشته باشد، ضروری است.
مسایل بین افراد کم شنوا و کادر درمانی، باید به زبان ساده، قابل فهم و بدون پیچیدگی مطرح شود، چرا که اکثر این افراد، از سمعک استفاده نمی کنند، و ممکن است مطالب گفتاری کادر درمانی را کاملا متوجه نشوند و در نتیجه، در رعایت نکات بهداشتی و دستورات پزشکی دچار مشکل شوند.
دکتر " گیتا موللی " دبیر كمیته مطالعات ناشنوایی و كم شنوایی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی»
کادر ,درمانی ,کم ,استفاده ,زبان ,ارتباط ,کادر درمانی ,کم شنوا ,و کادر ,برقراری ارتباط ,اعضای کادر
درباره این سایت